Πίσω έχει η γοργόνα την ουρά...

Πανέμορφες θαλάσσιες μυθικές υπάρξεις. Τις φανταζόμαστε με μακριά μαλλιά, πελώριες εντυπωσιακές ουρές να κολυμπούν ανέμελα στον απέραντο βυθό, ψάχνοντας τον αληθινό έρωτα.

Η αλήθεια είναι ότι πριν καταλήξουν σε αυτή την μορφή, οι γοργόνες ήταν τελείως διαφορετικά αποτυπωμένες στην φαντασία του κόσμου.

Οι γοργόνες, λοιπόν ήταν αρχικά γνωστές ως σειρήνες. Οι σειρήνες ήταν γυναικείες θεότητες που σχετίζονταν με το νερό, τον έρωτα και το θάνατο. Συγκεκριμένα αναφέρονται ως θαλάσσιοι δαίμονες της Ελληνικής Μυθολογίας. Απεικονίζονταν με ανθρώπινο γυναικείο κεφάλι και σώμα αρπακτικού πουλιού. Εμφανίζονται στην Οδύσσεια του Ομήρου, οπού παρασέρνουν όσους ναυτικούς σαγηνεύονται από την μελωδική φωνή τους. Η μυθολογία λέει ότι ο Λατίνος ποιητής Οβίδιος γνώρισε τρείς αδερφές σειρήνες και μαγεύτηκε με την φωνή και την μουσική τους. Εκείνες κάποια στιγμή συναντήθηκαν με τον Ορφέα ο οποίος έπαιζε τόσο θεσπέσια την λύρα του που από την απελπισία τους έπεσαν στην θάλασσα και μεταλλάχθηκαν. Από γυναίκα-πουλί γίνεται γυναίκα-ψάρι και τα πούπουλα δίνουν την θέση τους σε έναν υπέροχο κορμό γυναίκας και μια ουρά γεμάτη λέπια. 

(Έτσι μιλώντας τραγουδούσαν με φωνή περίκαλλη  και εμένα μέσα μου η καρδιά μου λαχταρούσε να τις ακούσει… Ομήρου Οδυσσεια)

Μέσα από τους μύθους και τις θρησκείες μπορούμε να δούμε τις γοργόνες ως σύμβολα για την εξιδανίκευση της θηλυκότητας από τους άντρες καθώς και τον φόβο που έχουν οι εκείνοι για τις γυναίκες. Ενώ για τις γυναίκες μπορεί να φανεί ως σύμβολο ελευθερίας και δύναμης.

Κάτω στον γιαλό κάτω στο περιγιάλι…

 

Μια διάσημη γοργόνα ήταν στη Newark Bay στο Deerness του Orkney. Αυτή η γοργόνα είχε θεαθεί εκατοντάδες φορές από τους επισκέπτες και τους ντόπιους γύρω στο  1890. Από τεκμηριωμένες αναφορές φαίνεται ότι η γοργόνα παρέμενε πάντα  σε απόσταση από την ακτή.  Οι αναφορές που σχετίζονται με αυτήν λένε ότι είναι περίπου 1,80 σε ύψος με μικρό κεφάλι, λευκό δέρμα και κολυμπάει σαν ψάρι. Μόλις που ξεχωρίζει δηλαδή από μία πραγματική γυναίκα, αν εξαιρέσεις, βέβαια, την ουρά. Επιπλέον ακόμα και  ο Χριστόφορος Κολόμβος είχε καταγράψει πως είχε συναντήσει γοργόνες στο ταξίδι του στο νέο κόσμο, παρατηρώντας  όμως πως περίμενε  να ήταν ομορφότερες (In a bight at the coast of Hispaniola I saw three Sirens, but they were far less beautiful than Horaz described them..). Το πιο πιθανό για αυτή την αναφορά είναι ότι ο Κολόμβος είδε για πρώτη φορά τις φάλαινες beluga και νόμιζε ότι επρόκειτο για γοργόνες.

 

 Μία τραγική ιστορία!

 Ένα από τα  παραμύθια του Hans Christian Andersen, ένα από τα πιο λυπητερά που έχουν υπάρξει,  είναι η «Μικρή Γοργόνα». Εξιστορεί την αγάπη μιας γοργόνας για έναν θνητό πρίγκιπα, η οποία  θυσίασε την ουρά και την φωνή της σε μια κακιά μάγισσα, ώστε να αποκτήσει πόδια και να κάνει τον πρίγκιπα να την  ερωτευτεί. Εκείνος όμως προτίμησε να παντρευτεί με μία άλλη και η γοργόνα της ιστορίας μας έπεσε στην θάλασσα και έγινε αφρός… 

Μια παρόμοια παραλλαγή του παραμυθιού έχει αποτυπώσει η  Walt Disney στην  ταινία The little mermaid, με πιο ευχάριστο, προφανώς, τέλος!

Υπάρχουν πολλές ταινίες βασισμένες στις γοργόνες, όπως οι εξής:  «Splash», «She-creature», «The secret of Ρoan Ιnish», κ.ά.

 

Who would be
A mermaid fair,
Singing alone,
Combing her hair
Under the sea,
In a golden curl
With a comb of pearl,
On a throne?
I would be a mermaid fair;
I would sing to myself the whole of the day;
With a comb of pearl I would comb my hair;
And still as I comb I would sing and say,
"Who is it loves me? who loves not me?"

                                                                                               ( Lord Alfred Tennyson, The Mermaid)