Άμπρα Κατάμπρα...

 Η μαγεία υπάρχει από την αρχαιότητα, καθώς οι άνθρωποι από την αρχή της ύπαρξης τους είχαν την ψυχολογική, αν θέλετε, ανάγκη να ελέγξουν το περιβάλλον και τους ανθρώπους  γύρω τους. Από τα απλά ξόρκια για την καλή σοδειά ενός τόπου, στην ανθρωποθυσία συνήθως παρθένων κοριτσιών σε κάποιον θεό , στους σαμάνους που επικαλούταν τα πνεύματα των νεκρών προγόνων τους για να τους βοηθήσουν. 

Υποθέσεις κυνηγιού μαγισσών έχουν καταγραφεί ακόμα και στην αρχαία Αίγυπτο, και την Βαβυλώνα.  Κατά τους πρώτους χριστιανικούς  χρόνους υπήρξε ανάλογη δραστηριότητα κατά της μαγείας , ανεπίσημα βεβαίως γιατί υποτίθεται ότι η εκκλησία δεν είχε εμπλοκή με τις δίκες των μαγισσών.

Το πιο γνωστό περιστατικό κυνηγιού μαγισσών πήρε μέρος σε μια περιοχή της Μασαχουσέτης των ΗΠΑ, στο χωριό Σάλεμ, το 1992. Αποτελώντας μια νοητή "συνέχεια" των κυνηγιών μαγισσών της μεσαιωνικής Ευρώπης, το περιστατικό αυτό έχει χρησιμοποιηθεί έκτοτε ως γλαφυρό παράδειγμα, σε τομείς όπως η πολιτική αλλά και η λογοτεχνία, για τους κινδύνους που κρύβει ο θρησκευτικός φανατισμός, οι ψευδείς κατηγορίες και η κυβερνητική επιβολή στις προσωπικές ελευθερίες του κάθε ατόμου.

Προκειμένου να κατανοήσουμε το κυνήγι και τις δίκες που έλαβαν χώρα στο Σάλεμ, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι τον 17ο αιώνα στην αποικία της Μασαχουσέτης, όπως και στις περισσότερες αποικίες των ΗΠΑ τότε, επικρατούσε η αντίληψη ότι βρίσκονται σε διαρκή μάχη με τον Σατανά και τις δυνάμεις του.  Και στο στόχαστρο της κοινωνίας τότε ήταν κατά βάση οι γυναίκες, οι οποίες, επειδή είναι πιο αδύναμες ψυχικά  και νοητικά, είναι πιο επιρρεπείς στις  παγίδες του Σατανά.

Τον χειμώνα λοιπόν του 1692, περίπου 200 χρόνια μετά την έκδοση του Malleus Maleficarum (ενός εγχειριδίου καταπολέμησης της μαγείας με την έγκριση της εκκλησίας) , η Ελίζαμπεθ Πάρις, 9 ετών, και η Άμπιγκεϊλ Ουίλιαμς, 11 ετών, παρουσίασαν ξαφνικά κάποια  περίεργα συμπτώματα, όπως κραυγές, σπασμούς, βλασφημίες και γενικότερα μια κατάσταση έκστασης. Τα  συμπτώματα αυτά άρχισαν να εμφανίζονται και σε άλλα κορίτσια του χωριού και κανένας γιατρός δεν μπορούσε να τα εξηγήσει, εωσότου ο γιατρός Γουίλιαμ Γκρίγκς απεφάνθη ότι τα κορίτσια ήταν δαιμονισμένα.  

Ο αιδεσιμότατος Πάρις άρχισε να υποψιάζεται μία ινδιάνα σκλάβα που είχε φέρει μαζί του από την Καραϊβική, στην οποία πήγαιναν κρυφά τα κορίτσια και οι γυναίκες του χωριού για να τους πει το μέλλον και να τους συμβουλέψει, γνωρίζοντας όμως πως αυτό απαγορευόταν αυστηρά τότε, καθώς στο πουριτανικό περιβάλλον όπου ζούσαν, οποιαδήποτε θρησκευτική εκδήλωση πέραν του καθιερωμένου θεωρούταν μαγεία, συνεπώς συνεργασία με το Διάβολο. Μετά από πιέσεις  του αιδεσιμότατου εκείνη ομολόγησε ότι ήταν υπεύθυνη για την κατάσταση των κοριτσιών.  Αν και ήταν η πρώτη γυναίκα  που ομολόγησε ότι συνεργάστηκε με το Σατανά, δεν εκτελέστηκε ,απλά παρέμεινε στη φυλακή για δεκατρείς μήνες. Έπειτα  αποφυλακίστηκε, όταν κάποιος άγνωστος πλήρωσε για την αποφυλάκισή της και την πήρε μακριά από το χωριό. 

Από εκεί και πέρα άρχισε μία μανία καταδίωξης μαγισσών στην περιοχή του Σάλεμ. Αντίθετα με την κοινή και διαδεδομένη αντίληψη, όσες γυναίκες καταδικάζονταν σαν μάγισσες, δεν καιγόταν στην πυρά, γιατί κάτι τέτοιο απαγορευόταν από τον νόμο στην περιοχή της Μασαχουσέτης. Συγκεκριμένα όσοι είχαν καταδικαστεί σε θάνατο αντιμετώπιζαν την αγχόνη εκτός από μερικούς που πέθαναν δια λιθοβολισμού.

 

Αυτές οι γυναίκες, μάγισσες ή όχι, καταδικάστηκαν από το κατεστημένο για την διαφορετικότητα και την δυναμικότητα τους απλά γιατί ήταν γυναίκες. Έχουν επηρεάσει πολύ τον χώρο της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου καθώς έχουν εμπνευστεί διάφοροι καλλιτέχνες από αυτή την ιστορία. Συγκεκριμένα, στον χώρο του κινηματογράφου υπάρχουν οι εξής ταινίες: "Maid of Salem (1937)", "Bell Book and Candle (1958)", "Three Sovereigns for Sarah (1985)", "Hocus Pocus (1993)"The Crucible"(1996), και στην λογοτεχνία παρουσιάζονται διάφορες ιστορίες από τον Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ (1890-1937).