Λύκε λύκε είσαι εδώ;

Μια παραλλαγή του γνωστού παραμυθιού "Η Κοκκινοσκουφίτσα" επιχείρησε να κινηματογραφήσει η εταιρεία "Warner Βros". Η ταινία με τίτλο "Red Riding Hood" άρχισε να προβάλλεται στις οθόνες των ελληνικών κινηματογράφων στις 28 Απριλίου 2011. Σκηνοθετεί η Catherine Hardwicke, σεναριογράφος ο David Johnson ενώ πρωταγωνιστούν οι Amanda Seyfried, Gary Oldman, Billy Burke, Shiloh Fernandez, Μax Irons και πολλοί άλλοι ηθοποιοί. Η ταινία κοστολογείται ότι έχει στοιχίσει  $42,000,000, ενώ την πρώτη μέρα προβολών της στις ΗΠΑ στις 14 Μαρτίου 2011 εισέπραξε  $14,005,335.

Η ταινία μας αφηγείται την ιστορία μίας όμορφης κοπέλας, της Valerie η οποία είναι ερωτευμένη με έναν απλό ξυλοκόπο, όμως οι γονείς της αποφασίζουν να την αρραβωνιάσουν με έναν πιο ευκατάστατο νεαρό. Οι δύο ερωτευμένοι νέοι αποφασίζουν να το σκάσουν μακριά και να ζήσουν ανενόχλητοι τον έρωτά τους, ώσπου μαθαίνουν ότι ο λυκάνθρωπος που στοιχειώνει το δάσος που περιτριγυρίζει το χωριό τους, σκότωσε την αδερφή της Valerie. για πολλά χρόνια οι φτωχοί κάτοικοι του χωριού είχαν συνάψει ειρήνη με το τέρας, θυσιάζοντας, κάθε μήνα, ζώα. Όλα όμως θα αλλάξουν τώρα που ήταν η περίοδος του ματωμένου κόκκινου φεγγαριού, κατά την διάρκεια της οποίας, ο λυκάνθρωπος έχει την ευκαιρία να βρει τον διάδοχό του και να τον μεταμορφώσει με ένα απλό δάγκωμα. Οι κάτοικοι του χωριού, τρομοκρατημένοι και εξοργισμένοι, αποφασίζουν να καλέσουν τον διάσημο κυνηγό λυκανθρώπων, Father Solomon, για να τους βοηθήσει να σκοτώσουν τον λύκο. ΄Ομως η άφιξη του κυνηγού, αποκαλύπτει και ένα τρομερό μυστικό. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του, ο λυκάνθρωπος μπορεί να πάρει την μορφή ανθρώπου την ημέρα, οπότε ο δολοφόνος μπορεί να είναι οποιοσδήποτε από τους κατοίκους του χωριού.

Όπως σχολιάζει ο κριτικός κινηματογράφου, Γιάννης Βασιλείου: "Σε συνεντεύξεις της η Catherine Hardwicke διαλαλεί ότι ενοχλείται, όταν συγχέουν τη νέα της ταινία με το «Twilight», καθώς είναι, λέει, ένα τελείως διαφορετικό 'πλάσμα'. Φοβόμαστε πως θα την στεναχωρήσουμε καθώς οι ομοιότητες είναι πολλές για να τις αγνοήσουμε. Έχουμε μια έφηβο που καλείται να επιλέξει το ερωτικό της ταίρι ανάμεσα σε δύο μνηστήρες. Η έφηβος ζει σε ένα απομονωμένο μέρος περικυκλωμένο από δάσος, όπου τα πάντα έχουν μια μελαγχολική, γκρίζα απόχρωση. Η έφηβος εξωτερικεύει τις μύχιες σκέψεις της και τα συναισθήματα της μέσω ενός voice-over ημερολογιακού χαρακτήρα. " Για να διαβάσετε ολόκληρη την κριτική πατήστε εδώ.


Trailer Ταινίας:

Πηγές: http://www.cinemanews.gr/v5/movies.php?n=7648
            http://en.wikipedia.org

Πλατεία Ναυαρίνου, το μήλον της έριδος.

Την Τετάρτη  το βράδυ, θα πρέπει να ήταν σχετικά νωρίς, γύρω στις 8, περπατούσα με κάτι φίλους στην πλατεία Ναυαρίνου, καθόλου παράξενο αν αναλογιστεί κανείς ότι βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και καθημερινά περνάνε εκατοντάδες άνθρωποι από εκεί.

Ξαφνικά ξέσπασε ένας καβγάς ανάμεσα σε κάποιους, που ήταν πασιφανές  ότι δεν ήταν νηφάλιοι και επικράτησε μία τόσο τεταμένη ατμόσφαιρα που έκανε εμάς αλλά και τους γύρω μας να ανησυχήσουμε. Στον καβγά πήραν μέρος και γυναίκες και άντρες της συγκεκριμένης παρέας, ενώ οι υπόλοιποι απομακρυνθήκαμε από εκεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Άκουσα τότε, κάτι καταστηματάρχες να σχολιάζουν το συμβάν αγανακτισμένοι από την κατάσταση. Φαίνεται ότι εκείνοι έρχονται συχνά αντιμέτωποι με σκηνές βίας εκεί,  και όχι μόνο…

Έχω ακούσει, ή μάλλον διαβάσει, κατά καιρούς να χαρακτηρίζουν  την Ναυαρίνου ως άβατο, πιάτσα θανάτου και με άλλους τέτοιους βαρύγδουπους τίτλους, να προσπαθούν να εκφράσουν τα γενόμενα. Παλαιότερα η κατάσταση ήταν χειρότερη και δεν έχουν λείψει και επεισόδια ανάμεσα στην  αστυνομία και  στους τοξικομανείς.  Έχουν γίνει πολλές φορές συλλήψεις για κατοχή ναρκωτικών και διάφορες προσαγωγές σε υπόπτους, και όχι μόνο… Συγκεκριμένα, το 2009 γινόταν καθημερινά επεισόδια με τοξικομανείς, οι οποίοι εκτός από την αναζήτηση της δόσης τους, κατέφευγαν και σε άλλες μεθόδους όπως η κλοπή. Εκείνη την εποχή οι αστυνομία είχε συνεχή παρουσία στους δρόμους γύρω από την πλατεία για να ελέγχει τους χώρους και να ανταποκρίνεται άμεσα στις κλήσεις των καταστηματαρχών και των κατοίκων της περιοχής.

Είναι ευρέως γνωστό πια ότι η πλατεία αποτελεί ‘’στέκι’’ τοξικομανών, οι οποίοι βέβαια, τις περισσότερες φορές δεν δημιουργούν προβλήματα. Το γεγονός ότι η πλατεία Ναυαρίνου ανά καιρούς αποτελεί ‘’πιάτσα’’ δεν την κάνει αυτόματα και επικίνδυνη περιοχή, απλώς το θέαμα δεν είναι και ότι καλύτερο, και σε συνδυασμό με το ότι οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονται βοήθεια κάνει την κατάσταση ακόμα πιο θλιβερή.

Μπορεί η εγκληματικότητα της περιοχής να έχει μειωθεί αρκετά, οι κάτοικοι όμως, βλέποντας συνεχώς τον αριθμό των τοξικομανών που συχνάζουν στην πλατεία να αυξάνεται, ανησυχούν μήπως γυρίσουν στις εποχές που η κατάσταση βρισκόταν εκτός ελέγχου. Η λύση δεν είναι η βίαιη απομάκρυνση τους  από εκεί, αλλά η παροχή κάποιου είδους βοήθειας και μέριμνας σε αυτούς τους ανθρώπους.

Ο Δήμος Θεσσαλονίκης   σε μια προσπάθεια επίλυσης αυτής της κατάστασης διοργανώνει Λαϊκή Συνέλευση των κατοίκων της Πλατείας Ναυαρίνου. Στη συνέλευση θα συζητηθούν τα προβλήματα στη γειτονιά τους και θα πραγματοποιηθεί στο 40ο δημοτικό σχολείο στην οδό Μανουσογιαννάκη 4 στις 11 Μαΐου στις 18:00-21:00. Εκτός από τους κατοίκους θα παραστούν και ο ο Δήμαρχος Γιάννης Μπουτάρης, Αντιδήμαρχοι και εκλεγμένοι Δημοτικοί Σύμβουλοι της Α’ Δημοτικής Κοινότητας. 

Οι ενδιαφερόμενοι κάτοικοι μπορούν να διατυπώσουν τις προτάσεις και τα προβλήματα της περιοχής στην ηλεκτρονική διεύθυνση της Α’ Δημοτικής Κοινότητας    a-koinotita@thessaloniki.gr ή στα γραφεία της Κοινότητας, Παύλου Μελά 42 (τηλ. 2310 268 782).

Πίσω έχει η γοργόνα την ουρά...

Πανέμορφες θαλάσσιες μυθικές υπάρξεις. Τις φανταζόμαστε με μακριά μαλλιά, πελώριες εντυπωσιακές ουρές να κολυμπούν ανέμελα στον απέραντο βυθό, ψάχνοντας τον αληθινό έρωτα.

Η αλήθεια είναι ότι πριν καταλήξουν σε αυτή την μορφή, οι γοργόνες ήταν τελείως διαφορετικά αποτυπωμένες στην φαντασία του κόσμου.

Οι γοργόνες, λοιπόν ήταν αρχικά γνωστές ως σειρήνες. Οι σειρήνες ήταν γυναικείες θεότητες που σχετίζονταν με το νερό, τον έρωτα και το θάνατο. Συγκεκριμένα αναφέρονται ως θαλάσσιοι δαίμονες της Ελληνικής Μυθολογίας. Απεικονίζονταν με ανθρώπινο γυναικείο κεφάλι και σώμα αρπακτικού πουλιού. Εμφανίζονται στην Οδύσσεια του Ομήρου, οπού παρασέρνουν όσους ναυτικούς σαγηνεύονται από την μελωδική φωνή τους. Η μυθολογία λέει ότι ο Λατίνος ποιητής Οβίδιος γνώρισε τρείς αδερφές σειρήνες και μαγεύτηκε με την φωνή και την μουσική τους. Εκείνες κάποια στιγμή συναντήθηκαν με τον Ορφέα ο οποίος έπαιζε τόσο θεσπέσια την λύρα του που από την απελπισία τους έπεσαν στην θάλασσα και μεταλλάχθηκαν. Από γυναίκα-πουλί γίνεται γυναίκα-ψάρι και τα πούπουλα δίνουν την θέση τους σε έναν υπέροχο κορμό γυναίκας και μια ουρά γεμάτη λέπια. 

(Έτσι μιλώντας τραγουδούσαν με φωνή περίκαλλη  και εμένα μέσα μου η καρδιά μου λαχταρούσε να τις ακούσει… Ομήρου Οδυσσεια)

Μέσα από τους μύθους και τις θρησκείες μπορούμε να δούμε τις γοργόνες ως σύμβολα για την εξιδανίκευση της θηλυκότητας από τους άντρες καθώς και τον φόβο που έχουν οι εκείνοι για τις γυναίκες. Ενώ για τις γυναίκες μπορεί να φανεί ως σύμβολο ελευθερίας και δύναμης.

Κάτω στον γιαλό κάτω στο περιγιάλι…

 

Μια διάσημη γοργόνα ήταν στη Newark Bay στο Deerness του Orkney. Αυτή η γοργόνα είχε θεαθεί εκατοντάδες φορές από τους επισκέπτες και τους ντόπιους γύρω στο  1890. Από τεκμηριωμένες αναφορές φαίνεται ότι η γοργόνα παρέμενε πάντα  σε απόσταση από την ακτή.  Οι αναφορές που σχετίζονται με αυτήν λένε ότι είναι περίπου 1,80 σε ύψος με μικρό κεφάλι, λευκό δέρμα και κολυμπάει σαν ψάρι. Μόλις που ξεχωρίζει δηλαδή από μία πραγματική γυναίκα, αν εξαιρέσεις, βέβαια, την ουρά. Επιπλέον ακόμα και  ο Χριστόφορος Κολόμβος είχε καταγράψει πως είχε συναντήσει γοργόνες στο ταξίδι του στο νέο κόσμο, παρατηρώντας  όμως πως περίμενε  να ήταν ομορφότερες (In a bight at the coast of Hispaniola I saw three Sirens, but they were far less beautiful than Horaz described them..). Το πιο πιθανό για αυτή την αναφορά είναι ότι ο Κολόμβος είδε για πρώτη φορά τις φάλαινες beluga και νόμιζε ότι επρόκειτο για γοργόνες.

 

 Μία τραγική ιστορία!

 Ένα από τα  παραμύθια του Hans Christian Andersen, ένα από τα πιο λυπητερά που έχουν υπάρξει,  είναι η «Μικρή Γοργόνα». Εξιστορεί την αγάπη μιας γοργόνας για έναν θνητό πρίγκιπα, η οποία  θυσίασε την ουρά και την φωνή της σε μια κακιά μάγισσα, ώστε να αποκτήσει πόδια και να κάνει τον πρίγκιπα να την  ερωτευτεί. Εκείνος όμως προτίμησε να παντρευτεί με μία άλλη και η γοργόνα της ιστορίας μας έπεσε στην θάλασσα και έγινε αφρός… 

Μια παρόμοια παραλλαγή του παραμυθιού έχει αποτυπώσει η  Walt Disney στην  ταινία The little mermaid, με πιο ευχάριστο, προφανώς, τέλος!

Υπάρχουν πολλές ταινίες βασισμένες στις γοργόνες, όπως οι εξής:  «Splash», «She-creature», «The secret of Ρoan Ιnish», κ.ά.

 

Who would be
A mermaid fair,
Singing alone,
Combing her hair
Under the sea,
In a golden curl
With a comb of pearl,
On a throne?
I would be a mermaid fair;
I would sing to myself the whole of the day;
With a comb of pearl I would comb my hair;
And still as I comb I would sing and say,
"Who is it loves me? who loves not me?"

                                                                                               ( Lord Alfred Tennyson, The Mermaid)

Give me a smile please...

Οι βρικόλακες είναι μυθικά πλάσματα, δημιουργήματα της λαϊκής φαντασίας , γύρω από τα οποία έχουν δημιουργηθεί πολλές ιστορίες. Υποτιθέμενος πρώτος βρικόλακας και πατέρας όλων των υπολοίπων, είναι ο Κόμης Δράκουλας, πάνω στον οποίο έχουν βασιστεί δεκάδες ταινίες. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Ο Βλάντ   Τσέπες  ήταν ένας δυνάστης στην περιοχή της Βλαχίας, ο οποίος λόγω της κακής παιδικής ηλικίας και των βιωμάτων του απέκτησε έναν διεστραμμένο χαρακτήρα. Αγαπημένη του σαδιστική  συνήθεια ήταν, αφού αιχμαλώτιζε τους εχθρούς του, να τους  παλουκώνει με την διαδικασία του ανασκολοπισμού (μίας  πολύ φρικιαστικής και οδυνηρής διαδικασίας)  και να τους αφήνει να αργοπεθαίνουν στα τείχη του κάστρου του. Ο Βλάντ Τσέπες πέρασε στον θρύλο σαν ένα υπερφυσικό πλάσμα, ένα τέρας των δασωμένων Καρπαθίων, ένας βρικόλακας που εξακολουθεί να ζει μέχρι και σήμερα τρεφόμενο με ανθρώπινο αίμα. Ιστορικές μαρτυρίες βεβαιώνουν ότι στην διάρκεια εκστρατείας το 1458 θανάτωσε με παλούκωμα 10.000 Τούρκους αιχμάλωτους και κολύμπησε στο αίμα τους. 

 

Ας επιστρέψουμε όμως στους υπόλοιπους βρικόλακες…

Υπάρχουν πολλές διαφορές μεταξύ των βρικολάκων της χριστιανικής θρησκείας με αυτούς της δύσης και πολύ περισσότερο της λογοτεχνίας.  Στην αρχή της μακροχρόνιας ιστορίας τους οι βρικόλακες, για τους χριστιανούς, ήταν σώματα νεκρών που καταλήφθηκαν από κάποιον δαίμονα, αναστήθηκαν και μπορούν να πάρουν διάφορες μορφές ζώων, ειδικά τη νύχτα, πχ σκύλου ή κατσικιού. Σε κάποιες περιοχές λέγονται "καταχανάδες" ή "τυμπανιαίοι" γιατί είναι φουσκωμένοι από το αίμα των ανθρώπων που έχουν πιει. Οι τροφές τους, εκτός από αίμα, είναι και γάλα και αλεύρι. Αγαπημένες τους συνήθειες είναι να λερώνουν τα σπίτια των συγγενών τους και να τους σκοτώνουν. Ο ήλιος δεν τους επηρεάζει καθόλου, άρα και μπορούν να κυκλοφορούν την ημέρα, αλλά δεν μπορούν  να διασχίσουν το νερό και ειδικά το θαλασσινό.

Στην λογοτεχνία οι βρικόλακες είναι άνθρωποι που έχουν υποστεί δάγκωμα από ένα βρικόλακα και ανασταίνονται, έχοντας αιματηρές διαθέσεις. Έχουν  τρομερή αδυναμία στον ήλιο, για αυτό και την ημέρα παραμένουν κλεισμένοι μέσα στα φέρετρά τους, στα οποία κοιμούνται και ξεκουράζονται μέχρι να νυχτώσει και να βγουν για κυνήγι.  Πεθαίνουν είτε όταν καρφώσεις ένα ξύλινο παλούκι στην καρδιά τους, είτε όταν τους αποκεφαλίσεις. Έχουν και άλλες υπερφυσικές ικανότητες, όπως απίστευτη δύναμη, ταχύτητα και μπορούν να εξουσιάσουν το ανθρώπινο μυαλό.

Παλαιότερα υπήρχε η πεποίθηση ότι όταν πήγαινε ένα παρθένο αγόρι με ένα μαύρο άλογο σε νεκροταφείο ή σε εκκλησία, και το αγόρι ρωτούσε το άλογο που ήταν ο τάφος του βρικόλακα, εκείνο πήγαινε από πάνω του. Επίσης λέγανε ότι όταν ανοίγανε  ξαφνικά τρύπες πάνω ή γύρω από έναν τάφο, τότε εκείνος ο τάφος φιλοξενούσε έναν βρικόλακα.

Οι βρικόλακες απεχθάνονται το σκόρδο και τα άγρια τριαντάφυλλα.  Ένας άλλος τρόπος να κρατήσεις μακριά από το σπίτι σου έναν βρικόλακα, ήταν να ρίχνεις στην σκεπή σπότους μουστάρδας.

Στην σύγχρονη κοινωνία, υπάρχουν ακόμα κάποιες περιοχές που κυνηγάνε βρικόλακες, ή έτσι λένε. Επίσης είναι γνωστό ότι πολλοί άνθρωποι, πολλοί εκ των οποίων ενστερνίζονται την γκόθικ κουλτούρα, δηλώνουν ότι είναι βρικόλακες και ότι πίνουν ανθρώπινο αίμα. Για αυτούς βρικόλακας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι, δεν δαγκώνουν ανθρώπους και το αίμα που καταναλώνουν (συνήθως μερικές σταγόνες την μέρα) το αποσπούν εκουσίως από τους ανθρώπους.

Σήμερα, τα βαμπίρ, εμφανίζονται στις οθόνες των τηλεοράσεων και του κινηματογράφου ως γοητευτικά πλάσματα απαράμιλλης ομορφιάς. Οι συνήθειες και τα χαρακτηριστικά τους ποικίλλουν, εμφανίζονται συχνά ερωτευμένοι με άνθρωπο και επικρατεί το μοτίβο της πάλης μεταξύ της ανθρώπινης πλευράς τους από την μία και της σκοτεινής και βαμπιρικής πλευράς τους από την άλλη. Στον χώρο της λογοτεχνίας  πασίγνωστο βιβλίο και μετέπειτα πολύ πετυχημένη ταινία αποτελεί το «Συνέντευξη με έναν Βρυκόλακα» της Anne Rice και η σειρά βιβλίων και αργότερα πολυβραβευμένες ταινίες  το «Twilight series» της  Stephenie Meyer.  Ταινίες με τον κόμη δράκουλα έχουν γυριστεί πάρα πολλές με το πέρασμα των χρόνων όλο και πιο εντυπωσιακές. Διάσημες ταινίες με πρωταγωνιστές  βρικόλακες είναι και οι εξής: «Blade», «Buffy the Vampire Slayer», « Underworld», «Van Helsing», και τηλεοπτικές σειρές το «True Blood» και το  «The Vampire Diaries».

Άμπρα Κατάμπρα...

 Η μαγεία υπάρχει από την αρχαιότητα, καθώς οι άνθρωποι από την αρχή της ύπαρξης τους είχαν την ψυχολογική, αν θέλετε, ανάγκη να ελέγξουν το περιβάλλον και τους ανθρώπους  γύρω τους. Από τα απλά ξόρκια για την καλή σοδειά ενός τόπου, στην ανθρωποθυσία συνήθως παρθένων κοριτσιών σε κάποιον θεό , στους σαμάνους που επικαλούταν τα πνεύματα των νεκρών προγόνων τους για να τους βοηθήσουν. 

Υποθέσεις κυνηγιού μαγισσών έχουν καταγραφεί ακόμα και στην αρχαία Αίγυπτο, και την Βαβυλώνα.  Κατά τους πρώτους χριστιανικούς  χρόνους υπήρξε ανάλογη δραστηριότητα κατά της μαγείας , ανεπίσημα βεβαίως γιατί υποτίθεται ότι η εκκλησία δεν είχε εμπλοκή με τις δίκες των μαγισσών.

Το πιο γνωστό περιστατικό κυνηγιού μαγισσών πήρε μέρος σε μια περιοχή της Μασαχουσέτης των ΗΠΑ, στο χωριό Σάλεμ, το 1992. Αποτελώντας μια νοητή "συνέχεια" των κυνηγιών μαγισσών της μεσαιωνικής Ευρώπης, το περιστατικό αυτό έχει χρησιμοποιηθεί έκτοτε ως γλαφυρό παράδειγμα, σε τομείς όπως η πολιτική αλλά και η λογοτεχνία, για τους κινδύνους που κρύβει ο θρησκευτικός φανατισμός, οι ψευδείς κατηγορίες και η κυβερνητική επιβολή στις προσωπικές ελευθερίες του κάθε ατόμου.

Προκειμένου να κατανοήσουμε το κυνήγι και τις δίκες που έλαβαν χώρα στο Σάλεμ, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι τον 17ο αιώνα στην αποικία της Μασαχουσέτης, όπως και στις περισσότερες αποικίες των ΗΠΑ τότε, επικρατούσε η αντίληψη ότι βρίσκονται σε διαρκή μάχη με τον Σατανά και τις δυνάμεις του.  Και στο στόχαστρο της κοινωνίας τότε ήταν κατά βάση οι γυναίκες, οι οποίες, επειδή είναι πιο αδύναμες ψυχικά  και νοητικά, είναι πιο επιρρεπείς στις  παγίδες του Σατανά.

Τον χειμώνα λοιπόν του 1692, περίπου 200 χρόνια μετά την έκδοση του Malleus Maleficarum (ενός εγχειριδίου καταπολέμησης της μαγείας με την έγκριση της εκκλησίας) , η Ελίζαμπεθ Πάρις, 9 ετών, και η Άμπιγκεϊλ Ουίλιαμς, 11 ετών, παρουσίασαν ξαφνικά κάποια  περίεργα συμπτώματα, όπως κραυγές, σπασμούς, βλασφημίες και γενικότερα μια κατάσταση έκστασης. Τα  συμπτώματα αυτά άρχισαν να εμφανίζονται και σε άλλα κορίτσια του χωριού και κανένας γιατρός δεν μπορούσε να τα εξηγήσει, εωσότου ο γιατρός Γουίλιαμ Γκρίγκς απεφάνθη ότι τα κορίτσια ήταν δαιμονισμένα.  

Ο αιδεσιμότατος Πάρις άρχισε να υποψιάζεται μία ινδιάνα σκλάβα που είχε φέρει μαζί του από την Καραϊβική, στην οποία πήγαιναν κρυφά τα κορίτσια και οι γυναίκες του χωριού για να τους πει το μέλλον και να τους συμβουλέψει, γνωρίζοντας όμως πως αυτό απαγορευόταν αυστηρά τότε, καθώς στο πουριτανικό περιβάλλον όπου ζούσαν, οποιαδήποτε θρησκευτική εκδήλωση πέραν του καθιερωμένου θεωρούταν μαγεία, συνεπώς συνεργασία με το Διάβολο. Μετά από πιέσεις  του αιδεσιμότατου εκείνη ομολόγησε ότι ήταν υπεύθυνη για την κατάσταση των κοριτσιών.  Αν και ήταν η πρώτη γυναίκα  που ομολόγησε ότι συνεργάστηκε με το Σατανά, δεν εκτελέστηκε ,απλά παρέμεινε στη φυλακή για δεκατρείς μήνες. Έπειτα  αποφυλακίστηκε, όταν κάποιος άγνωστος πλήρωσε για την αποφυλάκισή της και την πήρε μακριά από το χωριό. 

Από εκεί και πέρα άρχισε μία μανία καταδίωξης μαγισσών στην περιοχή του Σάλεμ. Αντίθετα με την κοινή και διαδεδομένη αντίληψη, όσες γυναίκες καταδικάζονταν σαν μάγισσες, δεν καιγόταν στην πυρά, γιατί κάτι τέτοιο απαγορευόταν από τον νόμο στην περιοχή της Μασαχουσέτης. Συγκεκριμένα όσοι είχαν καταδικαστεί σε θάνατο αντιμετώπιζαν την αγχόνη εκτός από μερικούς που πέθαναν δια λιθοβολισμού.

 

Αυτές οι γυναίκες, μάγισσες ή όχι, καταδικάστηκαν από το κατεστημένο για την διαφορετικότητα και την δυναμικότητα τους απλά γιατί ήταν γυναίκες. Έχουν επηρεάσει πολύ τον χώρο της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου καθώς έχουν εμπνευστεί διάφοροι καλλιτέχνες από αυτή την ιστορία. Συγκεκριμένα, στον χώρο του κινηματογράφου υπάρχουν οι εξής ταινίες: "Maid of Salem (1937)", "Bell Book and Candle (1958)", "Three Sovereigns for Sarah (1985)", "Hocus Pocus (1993)"The Crucible"(1996), και στην λογοτεχνία παρουσιάζονται διάφορες ιστορίες από τον Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ (1890-1937).